Hüzün saatlerinde Şiiri - Farettin Çakal

Hüzün saatlerinde çaldı kapımı sevdan,
Dilim tutuldu bir şey söyleyemedim.
Hüzünlü bakışların derin anlamlar yüklüydü.
Bir türlü anlayamadım. Güneş batarken hüzün koynuna alıyordu aniden.
Ne olduğunu anlayamadan hüzün saatleri sarıyor dört bir yanımı.
Bir garip olurum, karmakarışık duygular içerisinde,
Uykusuz gecenin koynunda salıyorum kendimi.
Arada bir başımı kaldırıp uzaklara bakıyorum.
Ufkun ötesini düşünüyorum sessizce,
Bazen önünü de görmez olur ya insan.
İşte o zaman sarmaya başlar hüzün saatleri. Ondan sonra kapıyı çalar ve terk etmez bir
türlü en vefakar dostlar gibi seni.
Hüzün saatleriyle yoldaş olursun bazen,
Sen ona bazen de o sana anlatır kendini.
Bir kendine anlatamazsın kendini.
Her kes bir şeyler söyler olur olmaz,
Eni sonu görünmeyen gece karanlığına,
Bazen de karanlık bakışlar sarar hüzün saatlerini.
Arada bir dağıtırsın hüzün saatlerini,
Başka bir dünyaya yelken açarsın gizlice,
Mazinin derinliklerine nameler yazıp hüzün saatlerine bırakırsın kendini.
Kaybolmak istersin mazinin yalnızlıklarında,
Hüzün belirsiz duygularında.