Hüzün rüzgarları esti

Hüzün rüzgarları esti,
gözlerim ufka daldı.
Sonsuz bir boşluk içinde kaybolan anılar,
geriye yalnızca silueti kalan hatıralar.
Rüzgarın içindeki o hüzün,
düşlerimi sarıp sarmaladı,
gönlümdeki eski şarkıları fısıldayarak.

Bir zamanlar neşeyle yankılanan bu sokaklar,
şimdi yalnızca geçmişin gölgesini taşıyor.
Ve her esen rüzgar,
bana seni hatırlatıyor.
Bir zamanlar seninle geçtiğim yollar,
şimdi adımlarımın yankısını bile kaybetmiş.

Hüzün rüzgarları esti,
ama gözlerimde hala umut var.
Kırık dökük hayallerim,
yeniden filizlenmeyi bekler gibi.
Zamanın içine savrulan her an,
bana seni hatırlatıyor.
Senin gidişinle boşalan bu dünya,
hala senin izlerini taşıyor.

Ve ben,
bu rüzgarın içinde kaybolmuş bir yaprak gibi,
sonsuz bir arayış içinde savrulurum.
Bir yanda hüzün, bir yanda arayış,
ama her adımda,
belki de bir umut ışığı vardır diye
gözlerim ufka döner.

Rüzgarın taşıdığı her hüzün,
belki de bir gerçeği hatırlatır:
Bir gün, bu rüzgarların da geçeceğini.