Hüzün Rüzgarları Şiiri - Ümit Ay

"Ölmüşcesine yaşıyorum hayatı,
Zaman öyle yavaş, öyle yavaş ilerliyor ki.
Yağmur tanelerini seçiyorum değmeden toprağa,
Tek tek sayıyorum yıldızları yere düşmeden.

Herkesi affediyorum sonra,
Beni kıran, beni yoran kim varsa.
Üstelik, artık daha ustaca yaşıyorum hayatı,
Şiirlerimi kendim için yazıyorum.

Seni kendim için seviyorum,
Yokluğunun tortusunu toprağa döküyor.
Sonra bir kedi gelip eşeliyor ne varsa senden kalan,
Aklımı başımda tutuyorum hâlâ.

Çok korkuyorum bir gün yerinden çıkıp yolunu kaybeder diye."