Hüzün Penceresi Şiiri - Pelin Kahraman

Önümde koca bir şehir ve ben. Yalnızım… Kalemim, kâğıdım ve ben varız hee birde hüzün pencerem… Ne zaman hüzünlensem penceremden bakarım Bursa’nın renkli ve ışıklı yollarına… O yüzden ‘’hüzün penceresi’’ koydum adını…

Sıcak ama sonbaharı andıran bir hava var dışarıda. Oysaki Haziran ayını yaşıyoruz. Dökülüyor sanki yapraklar, kırılmış sanki dallar. Sanki kahverengi bir gökyüzüne bakıyorum penceremden… Sanki sararmış yapraklar, çekilmiş denizler, martılar uçmuş, kedilerim bile terk etmiş beni, çiçeklerim boynunu bükmüş, güllerim tek tek solmuş. Neden bu? Haziran ayında sonbahar yaşarmı insan?

Sabah uyanıyorum tek başıma yaptığım kahvaltıdan bir haz alamıyorum..akşam yemeğini yapıyorum sanki her birinin tadı tuzu kaçmış,hiçbir şeye benzemiyor yemekler,hiçbir şeyden tat alamıyorum.boş ver diyorum en iyisi gidip alışveriş yapmak belki kafa dağıtırım ama kıyafetlerde bana küsmüş sanki bir türlü beğendiğim elbiselerin bedenini bulamıyorum.eve dönmeye karar veriyorum.hüzünlü bir şekilde yolda yürüyorum tanıdık o kadar çok kişi rastlıyorum ki hiç biri beni görmüyor arkalarından sesleniyorum dönüp bakmıyorlar bile yollar insanlar bile küsmüş…

Evime geliyorum açıyorum eski püskü radyomu frekansları gezerken çok sevdiğim eski bir parçaya rastlıyorum ‘’sevemedim karagözlüm’’…ayarlamaya çalışıyorum net duymak için o sırada kaybediyorum yerini.hayal kırıklığımı düşünemezsiniz!
Neyse diyorum bir pasta yapıyım mutlu olurum.Ama pastanın üzerine gülücük yapmak için aldığım muzları doğramaya çalışırken elimi kesiyorum…üç dikiş hay aksi! vazgeçtim sağlam elimle yazı yazmaya karar verdim kağıt var kalem bulamıyorum oysa dün akşam yeni bir şiir yazıyordum..deli olmamak elde değil! en iyisi yatıp uyumak diyorum alt kattaki çocuk sesleri buna izin vermiyor.o sinirle telefonumun çaldığını duyup bakıyorum arkadaşımın kaza haberi…her şey üst üste geliyor ve günlerim böyle geçiyor…artık güneş doğmuyor hüzün pencereme.

Anladım sanırım… Her şeyi anladım… Sadece hüzünlerimi paylaştığım bir pencere bu kadar küsebilir bana… Hüzün penceresinden mutluluk görünür mü? polyanna değilim ki ben mutluluk oyunu oynayım.’’mutluluk’’ kelimesi bile çok uzak artık bana. Yalnızım… Küsmüş koca şehir bana…

Haziran ayında sonbaharı yaşadım ben…
Hüzün penceresinden bakarken…