Hüzün mü Hüsran mı Şiiri - Nuran Talyak

Ve hüzün bekliyordu, sonbaharın narin yapraklarında kırgın, biçare
Elimi attığım sol yan paramparça
Oysa ilkbaharda yeniden yeşerirmiş kuru dalları hüzün ağacının
Ben mevsim devinimini görmeden bilemedim.
Yüreğim kış buzluğunda kavrulmadaydı…

Ben sana ayak olayım sen bana yürek, derdin ya!
Sen bana kulak ol, ben sana duyan göz
Birlikte dokunalım hayatın çimlerine
İnsan olmanın gereğidir, birlikte
Paylaşabilmek yokluklarımızı
Varlıklarıyla tamamlamak
Birbirimizin yok yanlarını. dilindeydi ya…
Şimdi kirletilmiş sözlerin çemberinde debelenmede yüreğim.
Ne kirlenmişlik bitiyor cümlelerinde, ne yeni temizlikler kaplıyor benliğimi
Öyle ellerim yanda duruyorum Sensiz olacağım günün kabus hayalinde…

Düşünümü süslemesi gereken kırık camlar olmamalı aslında
Pembe olmalı bedenimin pencereleri, pancurları mavi puanlı
Gidişine el sallamak hasretiyle yanmamalı avuç içlerim…
Aşk bu olmamalı
Sen adına hala aşk diyebiliyorsun ya bu çirkefliğin
Ben böyle okumadım kitaplardan
Anamın gözlerinden, babamın şefkatinden
Böyle öğrenmedim aşkı. ruhsuz açıklarda anı köşeye sıkıştırmak değil
Aşk benim düşümde…
Gidişe özlem değil gelişlere çırpınmalı ay ve güneş

Benim hayalimin yıkıntılarındaki sen de nasıl şaştım
Uçarı şevke düşkünlüğüne
Zira seninle biz
Gayri meşru yürek yangılarında,
Meşru aşklar doğurma telaşındaydık...
Oysa...ikimiz de biliyorduk,
Aşığı belli olmayan acılara piç dendiğini...