Hüzün Mısraları Şiiri - Hamdi Geçer

Talan olmuş İslam Coğrafyası, Tarumar yüreklerimiz.
Ağlamaktan bir damla yaş kalmadı, kurudu göz pınarlarımız
Boğuldu Yeşermeden, Hoyrat ellerce boğazımızda hayallerimiz.
Gözyaşı oldu hüzünlü hülyalar, yaşla doldu yanan yüreklerimiz.
Melül Mahzun Rumeli, yetim Anadolu ve yitik ülke Balkanlar
Boynu bükük Kudüs, Ötelere yolculuğun kapısı, İlk kıblemiz Mescidi Aksa
Tir tir titriyor yüreklerimiz ve içimizden kopup gelen boğuk çığlıklar;
Diyor ki: Ey ALLAH’ ım nerede? Selahattinler,Beyazidler,Süleymanlar
Hissediyorum. Orada, taa uzakta, Endülüs’te, üşüyen bir mescit var.
Kimsesiz, Terkedilmiş, onda artık bağlanmıyor omuz omuza saflar.
Kulaklarımıza fısıldıyor, rüzgârla dile gelen yapraklar;
Ve bize şöyle diyorlar: Yine gelsin ve yaksın gemileri Tarık bin Ziyadlar.
Ve sen ey ! yitik ülkelerin Yetim Ümmeti,
Kupkuru kalmış, çölleşmiş yüreklerde açmayı bekleyen nazlı çiçek
Sabırla bekle. Özlemin elbette bir gün bitecek, bu acılar dinecek;
Sevgiye, kardeşliğe ve esenliğe susamış o gönüllerden,
Yol bulup Ebubekir sıddıklar geçecek.
Üzülme, varsın izini sürsün devrin Sürakaları
Senin ikincin Allah olsun. Sakın korkma, onu zikretsin kalbinin dili,
Emin ol. Örümcek ağları, titreyen kanaryalar koruyacaklar seni.
Ey ! dilsiz coğrafya, yağmura hasret kalmış iklim,
Yakılmış ateşini söndürecek yağmur yoksa,
Öyleyse sen, olmaya bak İbrahim.
Sakın bahane arama, Allahlı ol, o yolda ona dayan.
Su olmasa da, susuz çölde boğulacak,Musa olmayan.
Lal olmuş diller! prangalı ise lisan;
Olsun ne gam, yüreği ile konuşur kardeşiyle insan.
Eğer kalmamış göz nuru, kapanmış olsa da gözler;
Yüreğin ne güne duruyor? Onunla bakmasını öğren.
Allah’ın dinine dışarı, dışarı, diyenlerin sonu olmaktır epter;
Müslümanların ise parmakları arasından akacak o güzelim Kevser.