Hüzün Mevsimi Şiiri - Cihat Şahin

Mevsim-i hüzün imiş, sonbaharın bir adı
Veya hazan mevsimi, nam-ı diğer unvanı.
Dolar Eylül başında, sıcak yazın miadı
Ağustosun sonunda, hüzün sarar insanı.

İhtar eder beşere, her şey fani bikarar!
Yaratılan her varlık; doğar, yaşar ve ölür.
Tek Allah’tır âlemde; sabit, baki, ber-karar!
Ondan gayri mevcudat; bir gün mutlak fevt olur.

Gün batımı zamanı, uzayınca gölgeler
Hüzünlenir gönüller, bir gam çöker ruhlara.
İhtiyarlık halini, yaşar iken bölgeler;
Ölüm gelir akıla, düşer birçok, ruh dara.

Yaşar ekser yaşlılar, sonbaharın hüznünü!
Akıllara tasadır, gelen kışın telaşı.
Akillere müşevvik, tedbir için güz günü
Zira yazın hitamı; sayılıyor kış başı.

İnsan yaşlı sayılır, yaş kırkları aşınca!
Günah çoksa sevaptan, bil ki; o, kul ziyanda!
Tevbe etmek zorlaşır; aklar saça düşünce!
Olur, huylar meleke, artık erkek, bayanda.

Teneşirde paklamaz; ellisinde azanı!
Kanun olur asapta, günahların tesiri.
Ne dinler o, kur’an’ı, ne de duyar ezanı!
Olur, resmen şu yaşta; kul nefsinin esiri.

Aşı tutmaz kart ağaç, geçmiş çünkü zamanı!
Deliceyi genç iken, aşılamak evladır.
Tıfıl iken verirsen, inse, dini, imanı!
İdrak eder gençlikte, yalnız Allah mevladır.

Ey ömrünü boş yere, telef eden yaşlılar!
Geçen yazı bırakın, ihya edin şu güzü!
Ey havfından ağlayan, gözü, gönlü yaslılar!
Taat ile geçirin, hiç olmazsa son cüz’ü!

Ahir ömrü hayırla, geçirenler bahtiyar!
Çünkü Rahman istiyor, bizden hüsn-ü hatime.
Dua etse reddolmaz, gözü yaşlı ihtiyar!
Bol, bol tövbe, niyaz et, yeis ile ah deme!

Cihat ŞAHİN
25.09.2010-İZMİR