Hüzün Mayalı Toprak Şiiri - Osman Deniz

Susadıkça kendi kanından içen susuz
Kendi dudağından dökülen nefes
Canı örten tül ateşin doğurduğu kül
Öteye taşan gölge hüzün mayalı toprak

Hiçten bir fazla rakam yanında sonsuzun
Mülkü olmayan malik suyun başında serap
Damağa vuran lezzet tarifi olmayan tat
Adı olmayan renk kulağa sığmaz ahenk

Yokta şekilsiz yara varlığın iniltisi
Varlığın bir külfeti şu hayatın nüktesi
Anahtarsız bir kapı ölümle kilitlenmiş
Yokluğu aşikâr gizli aşkla zehirli ilaç

Kalemi kımıldattı ses aşk karıldı çamura
Tenine yerleşti can kün denildiğinde
Ve hükümran oldu gölge kara toprağa
Göğe sığdırıldı soluk son bir nefes

Biçim tuttu boşlukta doldurdu hiçi
Ölüm yüklü bir gömlek sırtına dikildi
Akis tuttu aniden aynasında yokluğun
Akıl yatıştığında gaip görünen aynadaki

Mahşeri bir yalnızlık kuytusunda çokluğun
Yüreğiyle konuşan sükûtta gizli çığlık
Suda saklı kıvılcım ateşin sudaki hatırı
Ölümlü o teninde prangası sonsuzun