Hüzün Makamı Şiiri - Hüznü Sevgi

Oturdu kadın...
Duvarları şiir kokmuş odasına...
Belki kaçıncı gün,
kaçıncı yıldı;
onu sevdasıyla boğuşturan...
Kokladı kadın;
odasına sinen o kurşunî havayı,
O aşkın acizliğini...
Koca bir nefesle içine çekti,
uğruna yazdığı aşktan geri kalan şiirleri.....

Düşündü kadın...
Bir zamanları...
O silinmeyen anıları...
Ayaklarını yerden kesen o aşk davasını...
Bir zamanlar şiirlerinde tüten o adamı;
Mecburumsun benim dediği,
kelimelerinde aşkı hapsettiği
ve sevdalısına  okuduğu
o hüzün sesli şiirleri...

Yaktı kadın...
Koca bir ağıt yaktı sevdalısının ardından...
Dile geldi şiirlerindeki tüm kelimeler...
Arsızlaştı tüm heceler...
Matem havası sardı odanın dört bir yanını...
Düş/ürüldü kadın...
Şiirlerinden harf harf, özne özne ...
Düş/tü kadın...
Tutunduğu daldan, o adamdan...
Kırdı kalemini...
Yırttı elindeki o pak defterini...
Yaktı yüreğindeki tüm şiirleri...

Gitti kadın...
Aşktan yalınayak...
Çırılçıplak...
Ardına bakmayarak...

Hüzn-ü Sevgi