Hüzün Makamı Şiiri - Zeynep Nilgün Gökçeöz

Bu şehir
Başka bir dilde şifreliyor sevdiğim masalları
Bu şehir
Bir başka üşüyor içimde gece yarıları
Isınmak için
Ay’a bir başka dokunuyor bu şehir…

Bir düş kıyısından sessizce sana yazmak istedim
Sevme telaşımla
Bütün öznesiz kelimelerimi toplayıp
Kalbine girmek için
Acemi bir şiir olmak istedim
Gecenin namlusuna aldırmadan
Gözlerimde özlem korkusuyla
En büyük ihtilali yaşamak istedim
Direnmedim
Uyanmadım derin uykumdan
Bu yüzden esir düştüm
Sen diye sarıldığım nemli yastıklara…

Şimdi sevdaya akan nehir gibi
Kendi yatağımdan
Kekik kokulu dağlarına akıyorum
Rüzgârını özlüyorum
Tarifsiz hasretle
Kıyılarıma düşen gölgene
Senin öğrettiğin gibi sarılıyorum
İçten içe
Ve renklenen gamzelerimle
Her gün gizlice
Ezberime bıraktığın mektupların
Hecelerini öpüyorum
Sol yanımı yağmuruna katıp
Sana taşıyorum
Nil olmak ne kolaymış meğer…

Bilirim
Üşürsün hep sürgünlüğünün ıssız saatlerinde
Korkarsın kara pencerelerden özgürlüğünü uçurmaya
Kimse görmeden aydınlıkları saklarsın arkana
Sokulursun en uzun sabrın içine
Şefkatime sığınırsın
Bir ben bilirim kavganı
Bir de içimde barındırdığım sen
Bunun için bu şehrin
Düş kıyısından yazmak istedim sana
Sevdamın içini dökmesi gibi…

Haydi
Gözyaşlarını ver bana
Göğsüme takılan hasretler adına
Tenimden kopan kıyametlerle
Senin içinde ağlamak istedim,
Bir türküye ağlar gibi inceden ince…