Hüzün Mabedi Şiiri - Ahmet Baygümüş

şu kahrolası matem kokan sokaklar
tanımsız rüyalarımın ürkekliği
çığlıklara gebe bu son zifirilik
gecenin sessizliğini bozan,
asi bir kuheylandır şimdi yüreğim
şiirlere tutunur içimdeki acılar
gerçeğe olan yabancılığımız dan mıdır?
bekleyişin son demi efsaneden
tekrar düşten gerçeğe döner miyiz?
ah diyorum şu ölüm olmasa
bizi ayıran bu inatçı çizgi
ah şu ihanet çemberi
çatlayan dudaklardan dökülen melodi
sebepsiz sevişmelere emanet bıraktım,
tüm hayallerimi,
umut yüklü gemiler
kaybolur engin okyanusların sonsuzluğunda
yön verir;
aşkların en büyüğünü yaşamak için
şafaklar selam durur o an
avuçlarımla kazdığım toprağı
bırakmak için esmer tenlilerin rüyasına
bir gün ansızın çıkar gelirim belki
bekle beni
yüzümü yalayan rüsgarın uğultusu.
hüzün mabedine doğru
sıratı geçtim,kan-ter içinde
gaybın doruğuna dolu-dizgin
sevgiye,
özgürlüğe
aşka dair herşeyin yasak olduğu!
...ve
tanrı'nın unuttuğu düşler ülkesine...