Hüzün koydum ellerine Şiiri - Orhan Kutlu

Çok acı bir senaryo hakkımızda yazılan
Ölüm acısı gibi ızdırap dolu
Bize verilen roller...

Bir yıkımdır başımıza gelen
Nasıl sararım bu yaraları bilemem,
Ölmek isterim aklıma geldikçe
Pişmanlıklarım
Ve elimde kalan yalnızlığım.
Ölmek isterimde ölemem...

Gözyaşlarım karışır koyu gecelerde
Islanırken yastığım
Ümit beklenen semaya.
Öyle çaresizlik, öylesine
Çıkmaz sokaklara çıkar ki yolum.
Düğümlenir kelimeler boğazımda
Tarif edemem...

Eski alışkanlıklar değersiz olur derler
Nasıl, nasıl böyle bir şey söyleyebilirler
Damarlarımda akan sensin
En büyük alışkanlığım ezelden
Yasaklasan da seni bana
İstesemde kurtuluş yok bu sevgiden...

Meğer sevgiden de güçlüymüş
Bu meret alışkanlık
Yoksa ben mi yanılıyorum.
Her aldığım nefeste
Kapattığımda gözlerimi görüyorsam seni
Kendimi mi kandırıyorum.

Acı doldurdum gülen gözlerine
Oysa mutluluk çok yakışıyordu.
Affet affet beni sevdiğim
Güzel bir ömür yerine
Aptalca, divane gibi
Hüzün koydum ellerine...

Öyle özledim ki seni
Söylemeye varmaz dilim utanırım.
En son telefon edişinde
İyi bayramlar demiştin
Başka da olsa arama sebebin
İnan ki çok sevinmiştim..

Dertleriniz dertlerimdir biliyorsun
Kaf dağında da olsa derman
Hiç durmam giderim.
Ne kadar gerçekse dertler
O kadar sanaldır kaf dağı
Ancak dermanı sahibinden isterim.

Bırakabilirsem ardımda acı hatıraları
Sarabilirsem yaraları,
Yeni bir hayat için
Bir gün halime acırsa Yaradan
O gün geleceğim bekle
Acıyı silebilirsem bakışlarından.