Hüzün, Keder, Redifler Ve Yarım Kâfiyeler

Geldiydim. Hoş gelmiştim. Hoş da gelirdi evvelâ.

Buldum kendimi, düşüncenin çürüdüğü bir mezarda

ne çok söz, dil ve fikir, ne çok evrak

tohumlarla sevişmiş toprak, rüzgârın âhını almış gibi

estiriyordu üzerinden boyuna

bir vâkitler, zambaklar açılırdı, mermer köşelerinde de olsa

şimdi, her yerde çürüyen bir şeyler var!

mâvisi yırtılmış bir gök gibiydim, uzun yağmurlardan sonra

bunu da bir sen bilirdin

içimde hâlâ kuşları kovalayan bir çocuk büyüyor

bir elim havada

kendini biriktiren boşluğa, bir şeyler çiziyor

boncuk boncuk terliyor yüreğim

günlerin köpüğü birikmiş, çarşılarıma

kim kurtaracak çarşılardan gözlerimi?

eğri bir bıçak gibi, kim bulacak kalbimin yerini?

yürekte bir kuş, ormanına dönüyor şimdi

bir kış, binbir yürek vuruşuyla ilkbahâra

bizi böyle yabana atan, sen

çocukluğunu çarşılarda arama boşa

geriye bakınca, seni göremiyorum

önüm ardım, sis içinde

griye bakıp, beyazlığınla övünürdün

aşk, bir renk tutulması diyordu paletim

kuşun kanadı sen rengi, sen nasıl oluyorsan gri işte

ten rengi avunuşlarda bile, ten bile gri nasılsa

alışkanlıktan olsa gerek; artık ne yağsındı yağmurdan başka?

- alışkanlıklar, hastalık gibi bulaşır, diyordun

senin geldiğin şehirde, lastik eldiven kokardı kadınlar

yağlı muşambalardan iğrenme vâkitlerinde

- sen, bu yüzden mi, bulaşık biriktirmeyi hiç sevmezdin?

gencöldürmediyse bizi zaman

alışkanlıkların komasında olduğumuzdan

beraberken çok söylenir, ayrılınca az hatırlanır

hatırlamak neredeyse yasaklanmıştır

anılar da yetim kalır, acılar ayrışınca, unutma!

karanlığa yazgılıdır kimileri, hatırla!

kara hüzün girmesin eve diye, ışıkları söndürmezdin

bazen, aramızda otururdu da göremezdin

o hep oradaydı, vardı, bizden önce de

hüzün; ihtiyar bir çocuk, zaman kokar elleri

- bu yaştan sonra, aşık da olunmaz diyordun

aşık da olamıyormuşuz, öyle ya!

uzak kalmışım nicedir

ağzımın tadıymış aşk!

22 Nisan 2016 Cuma / İstanbul