Hüzün Günü Şiiri - Savaş Barha

Yarınlara küçük bir
bahane saklamıştım.

Aylar sonra selam vermek,
halini sormak için sebepliydim.

Merhaba diyecektim.
Nasılsın? diyecektim.
İyi misin? diyecektim.
Seni özledim! diyecektim.
Hadi yine gül! diyecektim.

Merhaba yazarken bile
çocukça heyecanlanacaktım.

Ben ki kaleme yön veren,
ben ki kağıdı utandıran biçare;
karşında iki kelimeyi bir araya
getiremeyecek kadar çekinecektim.

Sonra sende merhaba diyecektin,
ve ben ömrümce bunu düşünecektim.

Söylediklerini yazacak,
belki binlerce defa okuyacaktım.

Ne vardı yani öte tarafta.
Burada kalmak zor mu geldi?

Buradaki çiçekler
güzel kokmuyor mu?

Şehrimdeki çocukların da
gülmeye hakkı yok muydu?

Sen olmazsan kim
onların başını okşayacak?

Kim yarınlara umut serpecek?
Kim gülücük tohumları ekecek?

Söz vermiştim bir daha
papatyaları koparmayacaktım.

Sözümü tutamadım diye mi,
bana darıldın diye mi gittin?

Gel gözyaşım, gel, gel, gel.
Her saksıya papatya ekeceğim, gel.