...Hüzün Günahı... Şiiri - Sevnur Şaylan

Sonbahara atıyorum günahını hüzünlerimin...
O sararttıkça yaprakları,
Kopardıkça tutunacak tek dallarından,
Ben de kopuyorum hayata tutunduran umutlarımdan...
Yeni yetme mutluluklarım vardı yazdan kalan,
Bir göçmen kuşun kanadına asılı kaldı sanki...
Ne kadar mutluluğum varsa dünden kalan,
Bu mevsimle beni terkedip gitti...
Kalıcı olmayacaklarını biliyordum,
Geçiciydi her biri,
Senden öte ne varsa gelip geçiyor,
Senden öte! ...
Bak,sen yokken de oluyor,diyerek de,
Kendimi avutuyordum...
Küçük bir oyun oynadım kendimle,
Bitirdim bu mevsimle...
İçimde bir yerde,
İçimde bir yerin en derinlerinde,
Bir saklı sevda vardı...
İçimde bir yerde,
Hayatımla birlikte,
Yarınlara devrediyordu...
Oysa biliyordum,
Hep varolan bir gerçekti bu,
Ben bu mevsimle onu kabulleniyordum...
Hiç bir zaman sana,
Bir zamanlar olduğu kadar yakın olmayacaktım...
Uzaktan,
Bir elden de öte,
Sana hep yabancı kalacaktım...
Bazen,
Bazen hiç umulmadık bir anda karşına çıkacaktım,
Gözlerimiz değecekti birbirine,
Bir tesadüf daha eklenecekti bizim biten hikayemize...
Ve son noktası hiç olmayacak bir hikayeye...
Hayatımın en güzel,
Hayatımın en acı tesadüfüyle başlayan hikayemize...
Birimizin canı yanacaktı,
Birimizin umrunda olmayacaktı...
Biri o anı bir ömre yayacakken,
Birimiz o anda unutacaktı...
Anlamak çok zor değil...
Birimiz hep sevecekti....
Birimiz hiç umursamayacaktı.....