Hüzün Ekspresi Şiiri - Mert Ali Bedel

Güneş diyorsun
Güneş sen yüzünü bana çevirdiğin zaman doğar,
Solar bütün çiçekler, yüzünde yeniden açar.
Ne ulu şey seni sevmek, saadeti vücudunun atlasında aramak,
Sana dair her şeyi...
Şimdi ruhum güneşsiz ve kış baki,
Sensizlik ikliminde.
Zor, hatıraların kestiği yaraları kapatmak.
Çölü yanlış Leyla'sı, doğru bir Mecnunum ben,
Yitirmişim seni de, beni ararken.
Kalmadı bende yeni bir ben,
Kalmadı inanç,
Kalmadı aşk,
Kalmadın sen.
Arıyorum günah dolu geçmişin günahsız bir yerini,
Bir tren sesi geliyor hüzün ekspresinden.
İniyor tek tek hatırlar ve kaybetmiş insanlar.
Şimdi sen çok uzak bir diyardasın,
Yüzüne bakmaya cesaretim kalmadı.
İlan verdim gazetelerde,
Bulan çıkar mı sevdiğim seni?
Ah, benim yandığım, yanıldığım,
Bir de sen benim gözümden görsen seni...