Hüzün Eğrisi Şiiri - Önder Karaçay

Yapraklarını yalnızlığın sokaklarına döken bir ağaç düşünün
Öyleyim
Yanılmış bir saygı

İnsan ilişkileri gergefinde
Hüzün eğrisi örüyorum

Gülemiyorum diye rahatsız oluyorlar
Gülümsüyorum alınıyorlar

Kipriklerimi ve göz kapaklarını kaldırıp
Tekrar tekrar aynı iğrençliklere bakmaktan
Yoruldum

Bıktım kalıplardan ve kabuklardan

Hangimiz ömrü bir testinin içinde su değil
Hangimizin

Kendini sürekli gömücü sananlarda
Gömülecek bu topraklara

Ölümü bilerek yaşamak
Dünyayı bırakarak ölmek
İşte asıl acının kaynağı budur

Kıyısız bir bakış
Nasıl sığar insan bilincine
Sığdıranlara nasıl tahammül edilir?
Göz var izan var
İnsandan insana göre değişen

Genişlik duygusu
Sığ ve güdük kalmış bir bilince nasıl sığar
Esir ve ezbere bir yaşamla

Hayatta ki en büyük hünerim
Kendime karşı olmaktı
Dayatmaya karşı olmayı
Böyle ayaklandırdım içimde

Çünkü her dayatılanın
Bize karşı olduğunu çözdüm hayatta

Kendi gerçeğini bir adım geçmiş
Kaç insan var dünyada
Kendi gerçeğimden geçtim
Sen gerçeğinden vazgeçtim diye
İşine geldiği gibi anlarsın

Sorulardan ibadettir benim hayatım
Yoktur hiçbir sorumun sonunda soru işareti

Bir ömür kısa kalır
İnsanın istekleri karşısında

Bütün güzelliğimizi
Dayatma alışkanlıklar çirkinleştirdi

Anlık algı ve izlenimlerin
Kurbanı hangimiz olmadık

Kalıcı ömürlü
Kötülükler büyüttük hayatta
Şimdi o bataklığın
Aykırısı diyorlar bana
Karşı çıkıyorum diye

İç zenginliğimi size değil
Düş gücüme borçluyum
Daha ne istiyorsunuz benden

Yerini bulsaydı
Bu kadar söze ihtiyaç duymazdım
Ağzımdan çıkan her söz
Duygularıma, düşüncelerime, yüreğime
Uğrar öyle çıkar benden
Bütün adresler yanlış olamazdı
Şuclu ilan edildi
Sözler
Neden?

Kimse kimseyi anlamayacaksa
Sözlerle boşluğu neden dövüyoruz

Yüzlerini bir tek karanlık ile örtebilen
Kalabalıklara ne anlatıyorum

Var mı?
Anlayan

Sessizliğin anayurdu yalnızlık
Yalnızlığın anadili susmaktır diyorlar

Susun o zaman
Susun

Seni de senden
Alıp götürecekler
Geleceğinden sonra sende gidicisin

Kederli dargınlığımın seferinden
Yeni döndüm

Sen daha yola çıkılması
Gerektiğini bile düşünmemiş halinle
Beni anlamamakta haklısın
Öyle bir kalıbın ürünüsün çünkü

Koşullar olgunlaştırdı beni
İçinde acılarımı ve açmazlarımı
Kendim keşfettim

Sen alışmızsın
Başkalarının diktiği elbiseleri giymeye

Bana ne dar, ne de geniş geldi
Başkalarının diktikleri
İçinde yaşam yoktu
Giymedim, giymek istediğimi zannetti zavallılar

Hep bir mücadeleden çıkmıştır büyükler
Gözünde bundan dolayı
Büyütmüş olmak zorunda kalmış olabilirsin

Sen en iyisi
Kalıbında ve kabuğunda kal
Rahatlık sana batana kadar
Kabuğunu kırmaya kalktığında
Çok geç kaldığının bir anlamı kalmayacak

Bugün yoksan
Yarın var olamazsın

Dip notlardı
Hüzün eğrisi bir yaşamdan

Önder Karaçay