Hüzün Doldu Şiiri - Ali Sandıkçıoğlu

Yeniden hüzün doldu:
Küçücuk evimize.
Emre,Emirhan gitti:
Yaş doldu gözümüze.

İki haftada olsa:
Evimiz neşelendi.
Gidince Emre,Emir:
Hüzün geriye geldi.

Bizim kaderimizde:
Yazılmış idi gurbet.
Bitmedi bizim için:
Şu gurbetteki nöbet.

Nazlandı bize biraz.
Emre ile Emirhan.
Özleyip durur bizi:
Zeynep ile Bedirhan.

Emre; Emirhan gelir:
Uzun çalardı zili.
Yine kaldı yalınız:
Emine ile Ali.

Cumaaları Emre:
Bizim camide kıldı.
Emre,Emirhan ile:
Evimiz neşelendi.

Çok merhametli Emre:
Yardımı çok seviyor.
Torunların hesreti:
Kalbimizi deliyor.

Emre der büyük baba:
„Senden bir isteğim var:
Artık dön İstanbula;
bu kadar gurbet yeter.“

Dedi baba annesi:
„Oğlum az daha sabır.
Yarın ne olacaktır:
Ancak yaradan bilir.“

Niyeti ettik bizler:
İnşaellah döneceğiz.
Takdir ederse Mevlam:
Birlikte yaşaycağız...

Kapattık kapıları:
yine kaldık baş,başa.
Gitti Emreyle,Emir;
Issız kaldı her köşe.

Bizim gözümüz yaşlı:
Bekleyelim yolları:
Emre,Emirhan gitti:
kim çalacak zilleri? .

Uçtu gitti buradan:
Emre ile Emirhan.
Şimdi biraz sevinsin:
İstanbulda Bedirhan.

Bir yanda düşünürken:
Ufuk ile Zeynebi.
Elbette unutmadık:
Bedirhanla Enesi,

Bütün şairler yazmış:
gurbete acı şiir.
Bizimde gurbetlerde:
Geçti,gitti bir ömür.

Emre ile Emirhan:
Biraz nazlandı bize.
Dönüp gidince onlar.
Yine kaldık biz bize.

Çok üzgünüm bu sıra:
yine dertli yazarım.
Büyük, küçük herkesin:
Gözlerinden öperim.
07.07.2008