Hüzün Çölünde Ayak İzleri

Gel neşvesiyle yeniden
nal sesleri atların kişnerken serabında
yorgan serildi çöl böğründeki uykuya.
elleri bahtında çağırdı toprağın anası
şahaptan sesiyle bak dedi kumrusuna
aşkın ve yağmurun gölü durulmaz
toprağın bahşettiği hasretin vahasında.

Ölümü kolay esti rüzgar
cebinleri ağartan gece bakışlı feryadına
çünkü demişti ceylan
su içerken ay sofrasında
çölün kadını olmaz böyle bilinsin
firkate mahal yoksa beklediği yollarda.

Gücendi utandı toprağın anası
güneşi mızrağıyla tararken
kumları yakan hicranıyla
okşadı saçlarını
bir teki ayrılığa
ki çöl kuru bir ölüm denizidir
bir teli mevlasına
ve çöl en munis hakikattir.
kaç fecr yağdı sonra kimse bilmedi
Kaç akşam kaç grup serinledi.
güneşin çilesi düştü sırtına
Bedevi boynuna gecenin kucağı.
ağustos'ta kuruyan kuyular gibi
çukur deriniyle coştu kabandı çöl
bastıkça gövdesine canın yongası
gördü toprağın anası büyüdü bedeni.

Hüznün ırmak uykusu geçince yanından
buldu sonunda yağmura denk düşen
aşka ram olan gölün yatağını.
Koparıp gökyüzü tacını sahranın
giydirdi çöl bir vaha akşamı
bahçesinde mey içen toprağın anasına
saçından bir teli düşünce kadının
şahin duası karıştı savrulan esvabına.

Baktılar
gir neşvesile yeniden
Gördüler
çöl kadına ermiştir
Bildiler
hüzün çölünde ayak izleri
toprağın dokuduğu hasret
savrulan esvaplar içinde hitam etmiştir.

AĞUSTOS 2009