Hüzün Çökmüş Gönlüme Şiiri - Mehmet Aluç

Hüzün çökmüş gönlüme
Gönül gel der sevdiğine
Hasret sarmış gözlerine
Kavuşmak ister sevdiğine

Hazan mevsimi gibi sararmış
Kolları hep boş kalmış
Kavuşmak mahşerimi kalmış
Diye sorar o gül yüzü solmuş

Bekler gözler hazin ve buğulu
Gelsin der o gül kokulu
Kavuşalım der selvi boylu
Yollar hazin, kollar kırık, gelmez o gül kokulu

Sensiz viran olmuş yollar
Gel de bitsin bu çaresiz açılmış kollar
Hasrete, özleme susamış yollar
Gel de iştiyak duyan gönlüm ile sarsın seni bu kollar

Saatler durmuş, ötmez bülbüller
Sensiz kokmaz artık çiçekler
Vuslat için bekler gönüller
Gel de bitsin artık bu hüzünler

Tadı yok sensiz bu mevsimlerin
Zamansız ötüyor gülde bülbüllerim
Soldu resimler, gülmez artık bu gözlerim
Seni seven gelmez artık bekleme ey ağlayan gözlerim.

Anlamaz gönlüm yokluğunu
Nasıl diyeyim öldüğünü
Biçare gezerim sensiz
Kimse çözemez, içimdeki bu kördüğümü