Hüzün Çiçeği Şiiri - Gencay Coşkun

Deniz böyle mi yarılırdı
Bir diyeti alır gibi
Kesiyordu umutları
Yönü belirsiz hain rüzgar
Eklenen günlerini
Fazlasıyla eksiltiyordu
Bir hesabı olmalıydı yaşanların
Muhasebesi uzun sürüyordu

Çiçek açıyordu
Ne toprağında
Ne suyunda
Ne huyunda
İçinin en kaybetmiş coğrafyasında
Kalanla giden arasındaki savaşta
Yürek kalıntılarında
Umut kırıntılarında
İklim ölür gibi değişiyordu
Terden terleyen tenler
Tütsü zamanlarında
Bin bir renk rüyalarında
Göç uykusuna kaçıyorlardı

Garip bir iç kalıyordu
En gerilerde tutunamayan
Sevda susuyordu
Dudakları kupkuru
Kırmızının ihaneti
Toprağa yaklaştırıyordu içi
Kökleri derin bir acılı sarmaşık gibi
Bir çiçek büyüyordu
Işıksız
Sevgisiz
Kanlarla beslenen
Soğuk demirle tavlanan
Bir çiçek büyümüştü

Kopardım yüreğim gibi
Kanlar içinde
İhanet kırmızılar içinde
Parmaklarımdan süzülen
Al işte Hüzün Çiçeği
Soğuk bir gelecekte

Tohum verecekti
Alıp onu son kez gönlüme
Dikecektim