Hüzün Buğulu Bir Bakış Şiiri - Sinan Duran

Hüzün buğulu bir bakışın tesirindeyim,
esmer gözler ülkesinde.
Her bakışı koyu bir melankoli haykırıyor,
kirpiklerinin gölgesinde.
Hasret mi desem,
Yitim mi? Belki yalnızlık.
Hangi çağları tüketmiş,
Hangi yollardan geçmiş,
Ahu gözlerine keder gömleğini kimler biçmiş?
Tanrı bilir ya!
Belki de bu derin hüzzamı kendisi seçmiş.

Keder ışıltılı kara saçlarını ilden ile dağıtıyor dağ yelleri.
Uçuşuyor benliğimin can evinde yorgun telleri.
Her savruluşu ayrı bir sızı bırakıyor içimde.
Kağıt kesiği mi?
Yoksa sancı mı?
Ya da ertelenmiş bir vuslatın yangısı.
Kal-ü beladan mı,
Kerbela'dan mı devralmış?
Saçlarına, "gece" hangi çağdan miras kalmış?

Ey gamzesinde ahzan saklı sevgili!
Ey gülüşünde hazan yüklü sevgili!
Hangi derdin erbabısın?
Ustası.
Parıldıyor simanda keder yaftası,
Hayli zaman bakışında neşe aradım.
Bulamadım, yay kaşlarını seyrana daldım.
Gülüşün söndürmüyor ki gözlerinde elemi,
Gamzelerin cem ediyor binbir çeşit özlemi.

Ey yakılmamış türkülerin anası,
Ey sevdakar ezgilerin ranası,
Ervah-ı ezelden seslenmiş gibi.
Fatıma'nın figanından beslenmiş gibi.
Bir nağme tutturdun Tur-i Sina'dan
Turnalar utandı o hoş nidadan.
Fırtına mı kopsun?
Cihan mı sarsılsın?
Zelzele mi olsun?
Sur mu çalınsın?
Yaradan'ın kusursuz tasviri senin sesinle,
Dallara bahar yürür her nefesinle...