Hüzün Bize Yakışıyor Şiiri - Bekir Urfalı

Bu gün hüznün kaçıncı günü bilmiyorum
Diyeceksin ki, hüzün hiç ayrıldı mı ki bizden?
Olsun.
Hüzün yakışıyor bize.
Yağmurun toprağa yakıştığı gibi;
Çocuğun yüzündeki gülücük kadar güzel duruyor üzerimizde.

Kâh bir türkü ile gelir, kâh bir şarkı ile
Bir bakış, bir tebessüm, bir çift söz ile gelir,
Bir çocuğun mahzun gözlerinden gelip oturur yüreğimize.
Gâh yaz yağmuru ile
Ağustosböceği, yıldız kayması, Samanyolu, Zühre yıldızıyla gelir.
Bir çiçekte saklıdır.
Papatyada, beyaz, sarı, kırmızı, pembe, Muhammedi güllerde saklıdır
Eylül ile hazanla gelir.
Bir serin rüzgâr, bir sarı yaprak, kuru dal ile gelir.
Toprak kokusu, yağmur kokusunda,
Damlalarla saçımıza dökülür hüzün.
Kara bulutlarla, beyaz bulutlarla yüklü yüklü gelir.
Akşam ile gelir, gece ile çöker hanemizin orta yerine.
Hayal ile gelir, düş ile gelir.
Nereden, nasıl, neden?
Ne zaman geleceği bilinmeden çat kapı biter burnumuzun dibinde
Bir şarkı ile maziden gelir, dünden/yarından gelir
Albümler de, sararmış resimlerde,
Bir çocuğun saçlarında saklıdır hüzün.
Bavulunu hazırlamış yolcunun ellerinde, dilerinde, gönlünde, gözyaşlarında saklıdır.
Elveda, hoşça kal, Allah’a ısmarladıkla başlayan veda sözcüklerindedir
Bir kuşun kanatlarında gelir ve yakışır bize hüzün
Umuda sıkılan kurşunla gelir bir mavzerin namlusundan
Sabah vaktinde ölü salasıyla gelir ve bize yakışır.

Hüzün ki, bizi bize çağıran elçidir
Uyandırır sarsarak derin uykulardan
Sabahla gelir, ezanla tutunur ona hayata bağlanırız
Hüznü olmayanın umudu mu olurmuş
Hüznü olmayanın yüreği mi olurmuş
Hüzün yüreği olanların yoldaşıdır
Bilirsin gururludur hüzün.
Her kapıyı çalmaz
Her gönül’e konmaz
Onun işi yoktur şatafatla
Kibiri sevmez.
Kibirliyi sevmez.
Pazarlığa gelmez

Alıngandır.
İstenmediği dala konmaz.
Hem mahzundur hüzün, öksüz çocuk gibi
Yetim gibi.
Kimsesiz.
Öyle.
Tek başına.
Kışta kalmış kuş misali gariptir, ama yüreği de Çeçendir
Kafa tutar zalime, zorbaya
Kaptırmaz kimseye mazlumluğunu, yüreğini
Konmaz namertlerin penceresine
Bakmaz zorbadan yana
Gururludur.
O kirlenmemiş yürek, paslanmamış kalp arar kendine
Daldan dala konmayı bilmez
Dalmaz kendini bilmezlerin sokaklarına
Uğramaz hainlerin semtine
Yiğittir, merttir, bilir insan kadrini/kıymetini
İhaneti sevmez, riyadan hoşlanmaz
Sevecen yürek ister, candan dost
Ondandır çıkmaması hayatımızdan
Bir gül gibi durur saçlarımızda
Hüzün saçlarından gelir
Bir damla yaş gibi durur gözlerinde
Gözyaşlarından gelir hüzün
Tebessüm gibi dudaklarına yakışır ve gülüşlerinden dökülür hüzün
Penceremize konmuş bir çift güvercin
Saksıda suladığımız çiçek
Verdiğimiz selam da, aldığımız merhaba da, yaptığımız dua da, tıkırdayan kapı da, rüzgârın gıcırdattığı pencerede hüzün.
Kanımızda, canımızda dört yanımızda
Gece uykumuz, sabah mahmurluğumuz, ekmeğimiz/aşımız
Ölsek kefenimiz. Mezar taşımız
Başucumuzda ki servi hüzün

Hüzün tatmamış yürek ne anlar insanlıktan
Hüzün’ün vurmadığı yürek, yürekleri nasıl anlar
Nasıl yüreğini yüreğinde duyar dostun
Hüzün’ün uğramadığı hayatın tadı-tuzu mu olurmuş
Hüzün bize can verir, kan verir, neşemize neşe katar
Bazen yüreklerimizi burksa da, hüzün yakışıyor bize
Koy o kadar da nazı olsun
Hüznün uğramadığı her hane viranedir
Hüzünün vurduğu yer ey yar gül-ü ranadır
Ey hüzün Eyyub’tan getirdiğin selam baş üstüne