Hüzün Bir Yaşamaktır

Hüzün bir yaşamaktır; gölgelerden arınmış
Yokuş bir nağmedir ki doğumlarda titreyen
Her gece gözlerimden haritalar çalınmış
Girmiş pembe yatağa o dükenli sütleğen

Bir usta balyoz vurur yeni ve mor hülyalara
Bir denizci ağ atar yalçınlaşan düşlere
Kapanır da kapılar ötede başlar sara
Bir yanlış ayak bağı doğan yürüyüşlere

Giden gitmiştir, şimdi uzaklarda hayal var
Ufukta gölge ve renk yavaşça küçülmüştür
Başlayan hüzne ortak içimdeki çarşılar
Üstüme çöken bulut sonu gelmez düştür

Yolun sonunda keder varsa da behey gönlüm
Aşmaya gücün yeter bu demirden düzlüğü
Nihayet çıkacaktır karşına bir gün ölüm
Tadmaya koşmalısın bugün ölümsüzlüğü

Ölümsüzlük içimde can, çevremde bahardır
Bir vadi bildirisi, bir zindan kurtuluşu
Bütün yürüyüşlerde sabit bir yazgı vardır
Gönlün hem kaybedişi, hem yeniden buluşu

Bir yay gerdim, taze ok attım can siperinden
Yürekler ovasında niceyi tutsak ettim
Bu gönül macerası çıkıverir derinden
Ben aynayı ilk defa yolculukta seyrettim,

Dağınık güzellikler yormuştur dizlerimi
Üstüste yalçın rüya ve anlattığım ırmaklar
Badanasız duvarlar örtecektir derimi
Bir gün beni de dostlar sultandan sayacaklar.

Eskişehir 1985