Hüzün Beşlemesi Şiiri - Mizgin Teker

I.
çocukluk
salkım saçaktı
kumlar uçuşurken
vakur sonsuzda
bilinçsiz
bir rüzgara
kendini ne diye
hatırlattı

döndükçe
kendine yaklaşıyor
kusura açık
bir dönence

kelebeksem
bile
kanadımda biriken
sadece
işkence

II.
eğik bir
alfabeyle
üzerini çizdiğim
ne varsa
karanlığın diplerinde
kalbime
kök saldı

kılavuzlandıkça
kaybediyorum
kılavuzumu
boydan boya
mürekkep lekeleri
yollarda
kaya tuzu

III.
genişlemesinden
hep
yitirdim yolları
ve
kaldırımına
serçeler konan
parkları

yitirdim
yitirdikçe
bulutları gördüm

kendinden dönen
bir dündüm
ya
kinayenin
mülküydüm

diz çöktüm
bir akşamüstü
ömrüm önünde
ve gördüm

ömrümü çatısı
altında
toplayan çardakları

IV.
başlığını
bilmediğim
bir masalı
okuyorum
her gece
çocukluğuma

ağır
geliyorum
sessizlikten
bile
kendimi biriktirdiğim
parmak uçlarıma

dipnot bıraktım
damların
uçlarına

düşerse dip olur
düşmezse
yol
bir kuşa

V.
yamalı çiçek
kederi
boyunu geçecek
toprak hanidir
bağrına
basmaz mı seni

şarkım
biçimsiz bir
kalıptan geliyor
ve
kırpılmaktan
ve
kulak verememekten
yorgunluğa

adı
ne hüzün
beşlemesi
ne acının
teklemesi

eskitilmiş bir
dilin
gün yüzü görmemiş
alfabesi

bilmem değer mi
kendime
ve böyle bir
dargınlığa