Hüzün Şiiri - Erhan Ozcan

Yine bu hazan mevsiminde boşaltıyordu gök hüzünlerini
Dalından kopan ve düşen her bir sarı yaprak gibi,
Ayrılığın, acıların, terk edilmişliğin bir sembolüydü sanki...

Hani yaşıyorduk ya bekleme tadında aşkı, sevgiyi, sevdayı.
Umarsızca analarından kopartılan bir çocuk gibi
Dalıyorduk ya hüznün girift ve sonu olmayan yollarına...

Sabrın, tahammülün, beklemenin ve kavuşmanın özlemiydi bizi kuşatan
Süsleyen hayallerimizi saran rüyalarımızı ve umutlarımızı
Bir gülümsemesi, eli eline değmesi yetecekti ya sevdiğinin.

Kavuşmak için özlemek, buluşmak için sevmek gerekliyse eğer
Bütün diyetleri ödemişlerdi halbuki
Oysa geriye kalan sadece ve sadece

Beklemekti
Sevdaydı
Özlemekti
Yaşanılası bir aşk
Ve derin bir
HÜZÜN dü

Köln 07/12/2019