Hüzün Şiiri - Mehmet Ekici (taha)

Bir yerlerden kopup gelen bir telaşedir aslında
yüzüme yapışan bu siluet,
Hüzün değil!
Asık suratlı insanların tenhalarından gün yüzüne çıkıp gelen her bir şeyi bilirim
Avuçlarıma sığınan cesaretim terletir durur her seferinde yüreğimi
Çağırırım bütün ulaklarını bu şehrin
Eyvallahım yok nedense! kimseye
Yollarımın üzerine türlü panayırlar kuran göz boyacılarımın hepsini birden sobeledim.
Kimlerin haberi var!
Kaç kişi biliyor bir hamalın alın terinin bol sevaplı ritmik zikirlere evrildiğini.
Hayatın kendisiyle göz gözeyim ve hiçbir hazırlığım yok.
Evet sadece göz gözeyim ve henüz dokunmadım
İnanç tacirlerinin, kirli siyasetçilerin veya adam kayırıcıların gölgesine
Dokunsam kül edecektim belki
O dem liyakat üzerine söylenen bütün sözleri toplayıp
Tek kullanımlık çöp torbamda sakladım!
kısır bir döngüdür bu hayat derlerdi
Mutsuz bir kızın söylediği şarkılardan kendine mutluluk aryanlar
Dudaklarında mühürlü bir yalnızlık bulurlardı kendilerine ancak
Buz dağlarının arkasında saklı dururdu çoğu kez umut
Sen kaybetmediğin herhangi bir şeyini aradın mı hiç,
Ey çaresiz hüzün

24 Nisan 2019, Lefkoşa/Kıbrıs