Hüzün Şiiri - Erhan Turan

Çok büyük bir yorgunluk var üzerimde son zamanlarda
Her taraftan akın akın geliyor hüzün dalgaları
Sensizlikten ürümcek bağlamış yüreğime...
Artık dayanılma sınırlarını çoktan aştı bu beden
Bitmek bilmeyen acılara göğüs germekten...

Caddeler;
Yürüyüp nefes aldığımız Caddeler boğuyor beni
Ucu görünmeyen dar bir mağara misali
Gözlerime batıyor.
Etrafında sineklerin pır pır döndüğü sokak lambaları
Benmi terketmelimiyim bu şehri
Yoksa şehir mi yıkılmalı üzerime...

Son zamanlarda bir başka yorgun bu beden
Bir başka bitkin, bir başka çaresiz ve umutsuz
Hüzne dair en ufak bir yer kalmadı artık
Senin boş bıraktığın bu yüreğimde
Taştı, bedenimin her zerresine karıştı
Camdan süzülen yağmur damlaları gibi süzülüyor içimden ayaklarıma doğru.
Umuda, sevgiye dair ne varsa...

Bu kadar mı zor gelir bir çığlık dahi atamamak?
Ya da uyumak.
Gözlerini yumup, sonsuzluğa kanat çırpmak.
Kapılmak bir rüzgarın serinliğine
Bir yaprak gibi ordan oraya savrulmak
Sonra bir yerlerde kaybolup gitmek...

Gök yüzünün maviliğine karışmış, üst üste binmiş kırgınlıklar...
Darmadağın hayaller, ve ölüme yüz tutmuş umutlar...

Öyle yorgun ki bu beden.
Ölmek zor, yaşamak acı ve anlamsız.
Sensizliğin çığlığı kulaklarımı patlatırcasına yüksek
Ama dindiremeyecek kadar bitkin ve çaresiz.
Bi mecal halde yumuyurum gözlerimi ölümün sessizliğine.
Sonra tekrar açıyorum yaşamın ızdırap vericiliğine.
Ve tekrar boğuluyorum hüznün derinliğinde.
Ve tekrar ve tekrar....

Son zamanlarda bir başka yorgun bu beden.
Bir başka buğulu bakıyor bu gözler
Çok daha fazla karanlık her yer...
Ve bir başka hüzün yüklü
Sensizliğin prangalarına mahkum olmuş bu yürek...