Hüzün Şiiri - Halil Gökçek

Kışın ortası ve ben yazdan kalmayım
Çünkü ne yaşıyorum ne ölüyüm
Düşünemiyor konuşamıyorum
Sürekli geçmişi anımsıyor ağlıyorum
Bayram bile bana uzun zamandır anlamsız
Istırap duyuyorum sadece hüzünleniyorum

Odanın orta yerinde soba gürül gürül yanıyor
Ev halkı etrafına toplanmış ısınmak istiyor
Ben ise kimseyi duymuyor görmüyorum
Yemek yemiyor hatta su bile gitmiyor boğazımdan
Yalnızca zavallılığıma aldatıldığıma ağlıyorum

Canımın yandığını çok rahat hissediyorum
Kimseyi değil kendimi suçluyorum
Bilmediğim yerde gibi mutsuz çaresizim
Gözlerim bile kan çanağına döndü ağlamaktan
Sevinci unuttum sadece çanağımdaki hüznü yiyorum.