Hüzün Şiiri - Mecit Aktürk

El ayak çekilince, her gece sessiz sessiz
Gönüllerde bir otağ, dertli baş arar hüzün.
Güz güneşine benzer; tebessümü edip giz
Solmuş, sararmış çehre, çatık kaş arar hüzün.
Elde mendil, dilde âh, gözde yaş arar hüzün.

Derip renkler içinden kasvetin karasını
Ağlatır, üzer, açar umutla arasını
Âşikar etmez, gizler, göstermez yarasını
"Eyvah", "keşke" içinde, kor ateş arar hüzün
Elde mendil, dilde âh, gözde yaş arar hüzün.

Zalim bir yâr olsa da onmaz derdine sebep
Haddini aşmasına müsade etmez edep
Acısını tarife âciz kalır mürekkep...
Yaz ayında kar bekler; bora, kış arar hüzün.
Elde mendil, dilde âh, gözde yaş arar hüzün.

Izdırap mukadderdir, küskündür neşelere
Saklanır melül mahzûn, en kuytu köşelere
Bağlanır basireti, sarılır şişelere...
Kadehlerin dibinde arkadaş arar hüzün.
Elde mendil, dilde âh, gözde yaş arar hüzün.

Gün-be-gün artar odu, onmaz elemin demi
Fırtınaya tutulur, yan yatar, batar gemi
"Suç kimde, sebep nedir" yoktur artık önemi
Vefâlı bir sadık dost, bir sırdaş arar hüzün
Elde mendil, dilde âh, gözde yaş arar hüzün.

Hazindir hayat yolu; sarpa sarar her yokuş
Tükenir en son ümit, toprağa düşer bakış
Uçmak için can atar, can denen o nazlı kuş
Kulağı salâdadır; "soğuk taş" arar hüzün.
Elde mendil, dilde âh, gözde yaş arar hüzün...