Hep hüzün kaplar bu saatlerde beni
El ayak çekilir dışarda
Kuru bir ayazdır başlar
Ve sabaha dek sürer
Ardından baykuşlar ötmeye başlar
İnsana beddua eder gibi...
Hep hüzün kaplar bu saatlerde beni
Yalnız kalırım ben üç oda bir salonda
Hasretinin hiç dinmeyen o ağrıları
yine başlarda
Kıvranıp dolanırım üç oda bir salonda
Hep hüzün kaplar bu saatlerde beni
Yorgun düşer başım yastıklara
Girer girmez yün yorganımın altına
Bir bir gelir mazideki günlerim aklıma
Bazen gülerim,bazende ağlarım bunlara
Hep hüzün kaplar bu saatlerde beni
Ninniler söyleyen annemi ararım
Çocukluğumu ararım,küçük çocuk olmayı özlerim..
Bunları düşünürken ben yapayalnız
Görünür şafak,yükselir güneş
Ve ben, hep hüzünlenirim yine bu saatlerde......
(14 Ekim 88 lise yılları)
Kayıt Tarihi : 16.1.2012 14:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!