Hüzün Şiiri - Muhittin Laçin

HÜZÜN - yazılış tarihi -1994-

Öyle hüzünlüyüm ki bir keman inlese de
Döksem içimi avuçlarıma
Baksam, baksam, baksam neymiş içimdekiler
Savursam gökyüzüne versem rüzgârlara götürse
Dertleri geldiği yere sevinçlerimi beyaz bulutlara
Gülümsediğim anları
Çiçeklere götürse renk renk desen desen
Ağladığım anları çocukluğuma götürse
Gözyaşlarımla beraber
Ümitlerimi arzularımı hayallerimi
Bohçalayıp bana geri getirse

Öyle hüzünlüyüm ki
Bir ney üflense de Mevlana’nın dilinden
Dönsem, dönsem, dönsem
Kendimden geçene kadar
Kor olup ateş olup yansam
Toz olup yeniden karışsam kara toprağa
Akif’in mısralarıyla
Yağsa kara kışın kar taneleri
Yavaş yavaş kapatsa üstümü
Veysel’in nameleriyle
Uyusam zemherinin koynunda
Esrarengiz rüyalarla beraber
Baharı beklesem sabırsızca
Tomurcuklar Allah deyip bakarken
Toprak ananın penceresinden bende beraber
Atalarımın bağrından kopmuş ecdadımdan yadigâr
Ceddimin hatırası Yemen türküsüyle uyansam

Öyle hüzünlüyüm ki
Şimdi ya Selimiye de yâda Süleymaniye’nin
Kubbesi altında huzuru beklesem, beklesem,
Yunus’un dediği gibi haykırsam o engin kubbenin altında
A bülbülüm dertli misin garip garip ötme bülbül
Derdime dert katma bülbül
Çeksem içime o ecdadı Süleyman’ Bir nefes sıhhat gibi
Okşasam o mabedin taşlarını yüreğime işlesem
Nakış nakış desen desen koca Sinan’ı
Seyretsem İstanbul’u yedi tepeden şafaktan önce
Güneşin mızrakları daha minareleri görmeden
İstanbul’un fatihi fatihin fethi istediği gibi
Ben yine o kutlu şehirde huzur istesem

Muhittin laçin şair (misali)