Hüzün Şiiri - Erdoğan Oflaz

Yollara bakıp hatırladığın Benim İstanbul Sokaklarından alıp başını Ta uzaklara dalan benim Kuruyan ağaçlarının arasında Solan çiçeklerinin arasında Çürüyen benim Beni bulamazsın Dipsiz kuyularında Ne bağırabilirim Avazım çıktığı kadar Ne de Dağlarında ateş yakabilirim Boğazından geçen rüzgarlara Eşlik etmez olaydım Yabana atılmışlığım Besbelli Çok yaktı içimi Ayrılık Yolların ecel oldu bana Yolların Çaldı felekten geceyi Aşinalar Ses seda arar bende Varsın hüzün dolu akşamlar SARAYBURNUndan yadigar kalsın bana ޞžimdi uğrar içimin semtine Dolar yüreğime Kalabalıklar içinde Bir başına kalmışlığının acısı Kuşlar Sonbahar gelmeden Nereye gitti Betimin benzimin hali ne Vefalar hep Başka alemde mi doğar İSTANBUL Seyre daldığın benim Sal gibiyim denizinde Hayal meyal Kayboluyorum uzaklarında Yavaş yavaş Almadın içimden ahını Çalmadın kapımı Cemrem olup düşmedin suyuma Düşmedin Issız Toprak yollarıma Gökyüzüm Çoktan yitirdi maviliğini Gidiyorum işte İSTANBUL Kapat gözlerini İSTANBUL Görme Dönüp dönüp Sana baktığımı