Hüzün Şiiri - Kutay Duman

ayrılık mavi hüzün bulut bulut
kararıyor ufkum gözlerinde
hayalin gelmiyor ben geliyorum
sırça köşkten sızan ışığa

bulutlar taşıyor tacını senin
denizlerde yıkanıyor elbiselerin
dağlardan yankılanıyor sesin
yolculuk yordu beni bilirsin

ellerin dalgalı bugün ufukta
yelkenim yırtıldı fırtınalarda
bir acı sızı saplandı yüreğime
su alıyor bedenim bilirsin

eteklerinde soluk aldım
zirvene ulaşmak için yorgunum
volkanlar beslersin yüreğinde
yandım kül oldum savruldum

gölgende oturup ağladım
gözlerinden kana kana ıslandım
yaprakların döküldü ellerine
gövdene sığınıp uyudum

keşke toprak olsaydım köklerine
yağmur olup yağdım üzerine
yapraklarını boyadım yeşile
yorgunum dizlerinde uyudum

yıllar sürdü ölü toprağı altında
dondu yüreğim üşüyor ellerim
bir bak ne haldeyim
çürüdü bedenim ellerinde

dirildim yeniden küllerinden
ruhunu böldün uzattın bana
senim artık ben yaşayan bedenimde
bense suskunum köklerinde