Hüzün Şiiri - Ali Gözütok1

HÜZÜN

Üzgünüm!
Karamsarım, yine efkâr bastı.
Buruk acılar kıskacındayım.
Sele dönen göz yaşında boğuldum.
Titreyen sularda, ürperiyor yüzüm.
Efil efil esen rüzgarda kapladı hüzün!
Üzgünüm!
Bir goncanın açılışı gülümseyişim.
Gözlerimde buruk bir sevinç! ..
Mutluluksa, kızgın çölde serap,
Benden uzak mı uzak! ..
İnan hem de çok uzak.
Üzgünüm!
Gecenin zifiri çöktü gündüzüme,
Tırmanıyor kayalıklardan,
Tırmanıyor gönül dağıma.
Ağaçlar çatırdıyor,
Ufuklar karışıyor birbirine,
Hasret cehennemine düştüm,
Silinmiş yüreklerden şefkat.
Üzgünüm!
Ne tarafa baksam, kin öfke nefret,
Binmiş üst üste, kat kat! ..
Sökmüyor bir türlü, sökmüyor şafak.
Kalabalıklar, kalabalıklar içinde yalnızım.
Üzgünüm!
Söyleyin dostlarım, çekinmeyin,
Söyleyin, bu ben miyim?
Göğsüme düştü başım,
Ölüm dalgaları arasında dolaştım,
Dolaştım sokak sokak.
Gördüm ki, her adımda kurulmuş,
Haince tuzak! ..
Üzgünüm!
Söndü gönül ışığım,
Bir anda geceye döndü gündüzüm.
Keder karanlıkları sardı,
Daraldı ruhum! ..
Boğazım düğüm düğüm,
Aratır oldu dünü,
Her sabah doğan günüm.
Üzgünüm!
Kor ateşlerde yandım,
Kan ter içinde uyandım,
Avuç açıp sığındım sonsuzun sahibine,
Yalvardım, yakardım.
Hayırlara tebdil eyle ya Rap,
Son bulsun çekilen azap.

ALİ GÖZÜTOK 26. 12.2009