Hüzün Şiiri - Ozan Oztelli

aklımdan geçenleri
tahmin etmek bile istemezsin inan
ağırbaşlı katırlar hüzün yüklü
satırlarımdan kelimeler süzülüyor
ada vapuru kalkıyor yüreğimin en derininden
mahzun sokaklarına götürüyor insanları
bomboş bırakarak mahzun sokaklarımı
sokaklarım mahzun
sokaklarım mağrur
omuzbaşları tutmuyor
gövdelerden düşen kafaları
duygular çıkamıyor beynimin içinden
yüreğim tepkilerin tümüne kapalı
bugün ada vapurundayken insanlarım
eski anlarımın tümünü
tortulu kabarcıklarına üflediğim
engin dalgalar gibi
yırtıp atmak geçiyor içimden
senle girdiğim yolları arşınlıyor
insanlarımı taşıyan faytonlar
bisikletler sana ağlıyor
bak gözyaşlarından sular altında kaldı
eski köşkler
indi deniz seviyesine hüzünlerim
ve ben ne olursa olsun
bırakmam
seni severim
sen ki tesadüflerimin en güzeli
ilk anlarımın gözleri bal yüklü prensesi
sen ki hüznümün sularını kurutan
güneşim
sana hoşgeldin demiştim
şimdi de asla gitme diyeceğim
asla gitme..