Hüzün Şiiri - Ercan Keskin

Dolu gözlerimin kabarmasıdır
Yağmur bulutları yağacak gibi
Hep için için ağlamaya hazır

Dağlarıma kar yağınca depreşir
Baharım gelse de eriyiverse
Çiçeklerim açsa diye bekleşir

Hüzün ırmağına kapılıp gider
Artık ne arayan ne de soran
Yalnızlığım gözyaşlarımı siler

Bazen karabasandır yüreklerde
Yaşamanın anlamını daraltır
Umutlanır umut dolu düşlerde
Yeniden doğar hayata bağlanır

İçimizdeki yaramaz çocuktur
Laf dinlemez,hakkı bilmez,uslanmaz

En kritik noktamızda doruktur
Dönüşmeye hazır sancılı yerde
Dalında önemsiz bir tomurcuktur
Çiçek açacağı müphem kertede

Hüzünsüz aşk var mıdır bilinmez
Varsa bile ona sevda denemez
Acılar olgunlaştırır yürekleri
Kederde birleşirler dert bitmez

Hüznü anlatabilmek yürek ister
Buğulu cam ardında bir çift göz
Ah ettikçe masumiyet inilder
Dayanılmaz acıya 'sabır' son söz

Nasıl anlatabilsem hüznümü sana
Fırtınam savurdu vurdum karaya
Gencecik şu kalbim param parça
Seni sevmek bedel ödemekmiş vah!

Er kişi hesapsız kapılır aşka
Ötesini berisini hiç tartmaz
Atılır etrafını yangın sarsa
Sönmedikçe gönül ateşi kaçmaz

Peki ya düş kırıklığı sonrası
Amansız bir hastalığın gizlenip
Çaresiz anda ortaya çıkması
Elde hüzün ölesiye içlenip
Küçük dünyaların alt üst olması

Nasıl anlatabilsem hüznümü sana
İkimizde artık çok uzaklarda
Yakın olsak nafile bundan sonra
Değiştik nehir ulaştı ummana

Ağlama yeter karalar bağlama
Bir ışık var işte ulaşılmazda
Onu ulaşılır yapan bizleriz
Hüzün yapacağını yapsın korkma!