Hüzün Şiiri - Onur Özkaya

Anne çığlıklarıyla avaz avaz bağırarak iki damla yaş döktü.
Gözlerimin bebekleri yine bu sabah her sabah gibi Hüzün yine davetsiz ve pervasızca yalın ayak geldi ve oturdu yüreğimin mahremine...
Aklım iplerini saldı ortalık yere..
Ve fotoğraflar,
hatıralar
Rus ruleti kadar acımasızdı yine..
Alnımın şakağına dayıyordu, mermisini, sıfatımın alın yazısını silerek. .
Bir zaman ki öksüz ve yetim Sevinçlerimi ...
Kadınım ,
Yarim,
çiçeğim ...
Kimsesiz yüreğimin en güzel lisanı..
Ben öylece kala kaldım adının geçmediği uzun devrik cümlelerde ..
Yokluğunda yakamı bırakmayan arsız gölgemi kurşuna dizdim..
Hep seni aradım yalnız seni..
Bulutlara ,rüzgara öykünerek ismini ...
Ben seni hiç bir yerde bulamadım..
Seni sevdiğini söyleyen içimin sesini bastıramadım Sevmediğin biri olarak kala kaldım bu lanet dünyada Ben Seni
Çok Seviyorum....
Son kelamım bu ....
Yazılsın mezarımın taşına..
Alın yazısını silemiyor insan...
Bin kez gelse de hayata ..
Beni yüreğine göm ....
Kalbinin en derin çukurlarına ki ...
Hatırlanmayan çabuk unutulsun
değeri olmayan insan yaşamında ...

Onur Özkaya