Hüzün Şiiri - Deniz Mavsi

Güneş,tan yerinde, yeni bir güne sancılı,doğdu doğacak
Kumsal da yanan ağaç parçaları, yanmaktan yorgun.
Alevleri resim çizemiyor artık, hükmü var orda külün
Deniz bir adım ötede yerinden memnun
Dalgalar tembel, sessizliğe sahip çıkma çabasında alabildiğine
Çıt yok hiçbir yerde
Gece sabahı beklerken suskun
Küçük ormanın bitiminde bir kulübe ıssızlığın sahibi sanki
Kenarda kırmızı bir çocuk bisikleti belli hiç binilmemiş
Sepeti, zili, çıngırağı, ekleme yan tekerleri el değmemiş öksüz, küskün
Ateşle deniz arasında alçak, küçük bir masa özenle hazırlanmış
iki kişilik beyaz porselen servis
Biri kullanılmış diğeri el değmemiş sahipsiz, birini bekler gibi
Katlanır iki metal sandalye, onlarda masa gibi siyah örtülü
Sağdaki sandalyede kırmızı bir omuz şalı, üstüne gonca gül iliştirilmiş,
Oturulmadığı belli kumda emanet duruşundan
Diğer sandalyede bir adam ellisini geçmiş
Kaç aydır tıraş olmamış kim bilir! ! !
Avuçlarının arasında zayıflıktan ufalmış yüzü, dirsekleri dizlerinde
Bedeni sandalyede ama kendi yok … gözleri denize kilitli
Belli ki gece öyle başlamış ve bitmeyecek kadar uzun
Ortalıkta tek dolaşan hüzün
Ateşten çıkan duman son deminde
Salına salına yön arıyor kaçmaya
Aylardan ağustos bir Pazar takvim on üç…
Güneş yine yırttı karanlığı bulutsuz bir güne sabırsızca
Gece karanlığını sakladı gitti simsiyah masaya
Güneş meraklı, giden gece hüzün yüklü
Bir kulübe,
Bir adam,
Uslu bir deniz,
Sönmüş bir ateş,
İki sandalye,
Kırmızı bir şal