Hüzün Şiiri - Ahmet Yüksel Konya

Buhranların döngüselliğinde bunaldım
görünmezlere satırlar yazdım
kapılar ötesine kapılar açtım
kalbimde yıkılan yapılardan kaçtım

Hislerimden örülü takılar taktım
gölgeden doğan ışıklara baktım
bağlılığın saçtığı tılsımlarda kaldım
bilinmeze sürükleyen sellere daldım
düşüncemi titreten telleri çaldım

Hüznün nakışlarında sarmaşık oldum
ahengin krallığını ararken kayboldum
bazen yolcu oldum bazen yol oldum
hayalleri taşıyan kervanlarda kitap oldum
ıssız çöllerin kuytusunda serap oldum
hakikatten yoksun susuzlukta harap oldum

Aklımı kalbime sardım
Umudun uygarlığına vardım
Zamanın patikasında yol aldım
Efkarın vadilerini aradım

Gazap bulutlarıyla acılandım
Hislerin hicranını yaşadım
Ağıtların ormanında ağladım
Dağlarda kalbimi dağladım

Korkunun ürperten mevsimine girdim
Yokluğun yok eden kamçısını yedim
Gayelerin sona giden vetiresini izledim
Kayboluşun acıtan ezgisini söyledim
Düşlerin rengini renksiz umuduma çizdim

Elemin viran yurdunda gezindim
Sessizliğin kahreden yankısını dinledim
Ufukların hasreti ile eridim bittim

Umutsuzluk senfonilerinin kasırgalarıyla
Kayboluşun hissiz iklimine sürüklendim

Narin yüreğimin yakan çığlıklarıyla
Mevsimlere ağlama mevsimini ekledim
Bedensel ağacımın dökülen yapraklarıyla
Uzaklardan gözyaşı bulutlarını bekledim

Ben ağladım,
Ruhum ağladı,
Umudum ağladı,

Gözyaşlarım, mevsimlere yağmur oldu
Ağlayışın tufanıyla yer mamur oldu
Benim ise efkar vadim sellerle doldu
Karar ve irade güneşim birden soldu

Dilimin belağat kuşağı inceden koptu
Melodi vadisinin nağmeleri hepten sustu
Hakikat tepeleri görünmez bir pustu

Gecelerin korkunç yankısı her yere vardı
Boşluğun efsun şulesi beynimi sardı
Bilgi caddelerinden geçemedim dardı

Varlığın aşiyanında yurtsuz kaldım
Hicranın kahırlarında bunaldım
Gözlerimle karanlık muammalara daldım

Izdırabın alevden kafesine esir oldum
Romanlarda ağıtlar yakan nesir oldum
Benliğimden kendime gelen tesir oldum

Hayatın kollarında koştum
Farklı bir serüven oldum

Doğuşumda hislerden boştum
Yaşamın vetiresinde doldum

Yakuttan kaşaneler aldım
Sonra viranelere kaldım

Kalplere sevgilerle yazıldım
Sonra ihanetin süngüsüyle kazındım

Asaletin meydanında endam oldum
Sonra nefretin darağacında idam oldum

Ariflerin divanında sevap oldum
Sonra kudretten yana cevap oldum

Her şeye rağmen affımla aşikar oldum
Sonra affı unutan bir günahkar oldum

Mutluluk denizinde yüzen bir yunus oldum
Sonra elemi koruyan bir fanus oldum

Hayatın anlamsızlığında anlamı aradım
Yüreğimde ki gözümle yürekleri taradım

İhtiras esintilerinin müntehasına vardım
Arzuların dizisine arzuları sardım

Görünen bir güzelin edasına kandım
Ebediyetin ezgisine katacak sandım

Gözlerinin alev kazanında yandım
Duygudan ormanlarda hep onu andım