Hüzün Şiiri - Medine Yılmazer

Seni,tanıdıktan sonra,hep kızmışımdır,hayata,
Ne çabuk geçiyor,nedir bu koşuşturmaca,
Beni,sensizlikle,yaşamaya mecbur mu,
Ediyor,nedir bu kargaşa

Sadece,rüyalarımda,yaşatmak seni,
Benim olmayacağını,bile,bile,
Beklemek seni! !
Ağzından çıkacak bir hayır cevabı,

İnan! .inan alacak ruhumdan bedenimi,
Yanında,rüyada gibiyim oysa!
Gölge gibiyim usulca,arkanda,
Farkında bile değilsin aslında,

Nasılda beklerdim,nasıl....
Akşam olduğunda.... sonra derdim hüzünle,
Başkaları mutluluğun tadını çıkarırken,
Neden hep benim yüreğim yasta

Oysa,biraz anlayabilseydin,, ya da anlamaya çalışabilseydin,
Eskisi,gibi gözlerine dalıp,
yüreğine,dalmak için
Neler vermezdim aslında,

Hiç bu kadar çaresiz kalmamıştım,
hiç bu kadar yenilgiyi kabul etmemişti yüreğim,
Yaşayamadığım,kaybolan mutluluğum,
Gitmişti sanki bedenim benden çok uzaklara,

Ama.... sen sen! ! hayellerimde bile benim olmuyordun artık,
Yüreğimi parçaldığın, dağıttığın yetmezmiş gibi,
Alma,beni benden yok ettiğin ,
Hayatımı.

Doğmayı bekleyen, güneş gibi,
sabırsız ve yorgunum artık,
O yüzden dir ki! umutlarımı rafa kaldırdım,
O yüzden dir ki çaresizliğin en son demini yaşadım,
ve....... kırıldım artık adımı hüzün yaptımm....
,