Hüzün Şiiri - Yavuz Ergün

Islak bir gecenin ortasında
İşte bütün yalnızlıklar hüzünler benim
Size ne kaldı bu çocuklardan
Benim küçük elleri
Dalgın bakışları oyunları…

Çalabilsem bütün saatleri çalardım
Onlar sevinsin diye onlar gülsün
Bütün sokakları değiştirirdim ya
Ellerim küçük kollarım kısa
Benim bu karanlıklarda…

Azalır gün güne azalır da gider
Bir yanım karanlık bir yanım hüzün
Eski geceler gelir de usuma
Aralanır bir kapı kimi zaman
Yaşanmamış gibi ardımda…

Ardından her şey çekilir ardından uzar gider gece
Anımsayınca seni ellerini gözlerini
İner gün, içime bir karanlık çöker
Anımsayınca kan olmadık bir yerimde…

Ve karanlık bir gece daha işte
Bitmiş tüm evlerde yaşantılar
Ölü sessizlik, ölü çocuklar ölü
Gelsem hep oralarda mısınız bilmem
Bu yalnızlıklarla, bu hüzünlerle bir gün
Çıkar mı sokaklar çıkmazlardan…

Artık çizdiğim bütün çizgilerde yalan
Çünkü suları çekilmiş bir ırmak gibi suskun
Her sokaktan bir korku alıyorum
Bir korku hiç böyle değildim ben
Ben bu sokaklarda eskiden…

Yavuz ERGÜN
Alaca-Çorum–1969–70