Hüzün Şiiri - Ahmet Gülertaş

Hüznümü demiryoluna döktüm
bir kutu bira eşliğinde
annemin ördüğü danteller
görüşümü kapattı
duvaklar altından baktım sana

bir tren tekerleği tıkırtısına
hayatımı harcamaya
hazırdım
anlamadın

kim bana getirir artık
geçmiş zaman lokomotiflerini
kaybettiklerime ağladım
gözyaşlarım anlamsız kaldı

çalan düdükler
geçen yüzyıllar için
öylemi
benim yüzyılım daha bitmediki

her makasta başka
hayat ayrımı
nerede yanlış yaptım
bilmedinki

ve çocuk gözleri
girdi rüyalarıma
uykulara uyandım
hala yaşıyordum

görmedinki