Hüzün Şiiri - Hami Keserci

Sana hiç olmadığım kadar uzağım şimdi
Yalnızlığımın kederli kollarında
Suskun ve melül gözlerle bakıyorum sana
Hasretin hiç bu kadar acıtmamıştı içimi
Ürperirken!
Rüzgarın biriktirdiği pamuk yumağı gibi
Öyle yumuşak ve kırılgandımki…
Bedenim bir toz bulutuna karımış toprak gibi
Sürgün oluverdi geçtiğin yollardan.
Açlığımı susuzluğumu dindiremedi hasretin
Gözyaşlarım yanağımda bir oluk dere yatağı şimdi
Kalbim ürkek bir ceylanın sıçrayışı gibi
Tedirgin tedirgin atıyor şimdi…
Prangalarım paslandı hasretinin zindanında
Zincirler ise çürüdü, gözyaşlarımla
Gel artık sancılarım dinsin
Söylesene şimdi nerdesin nerelerdesin…
Elimden gelen bir şey yok vede takatim
Ne görecek gözüm nede konuşacak dilim
Hayatın üzerime ince işlenmiş bir kilim
Başlangıcını bulamıyorum sökmek için düğümü sensin.
Herkes gibi kendimde yaşamak benimde hakkım
Bedenim sensin, gel artık nerdesin.
Göğsüm dağlanmış ellerim keleçeli
Senden vazgeçtim oldum çölde bir “deli”
Gelipte kapılsam leylanın seline
Bedenim kenan yüreğim yusuf gibi
Düşmemek için züleyhanın diline
Beni bırakma yaban ellerde
Gel artık tenin değdir tenime…
Leylam ben öldüm Mecnun aramaktan vazgeç
Dünya ölümlü herkes ölecek er yada geç
Vakit daha erken deme artık çok geç
Asıl leylayı buldum sende benden vazgeç
Ruhsuz bedeni sarma boşuna
Gelme artık bulamazsın beni yorulursun sonra.