Hüzün Şiiri - Dilek Değerli

Hüzün

Geri geri yürüyen ayaklar,
yalnızlığı kovmak istercesine
çarpmak ister birine, bir şeye,
fırtınaya, gemiye, taşa.
Kuytularından kaçan dalga
vurur kendini cama
cam patlar.
Acının siyah tırnaklarıyla
damarları yırtılır hüznün,
yosunla yeşerir kanı.
Göbek bağını koparan bir cenin gibi
sürükler kendini
sessizlik vadisinin tarçın kokusuna.

Sesini yitirmiş bir kadın gibi
uyuyan rüzgâr gibi
koyunlarını unutan çoban gibi
gölgesiz bir bulut içinde oturur.
Ama uyanacak rüzgâr bir gün
göktaşının sırtında.
Dağları koklayıp,
inecek karıncaya.

(Gece Kelebeği, 2007)