Hüzün Şiiri - Ayşe Şentürk

Hep gülmeyi öğütlerdi bal rengi gözlerine,
İsterdi ki mutluluktan dökülsün damlalar.
Izdırapların en çekilmezini hissederdi yüreğinde,
Dürüstlüğün küçülüp, riyakarlığın devleştiği anlar.

Gözleri dinlemezdi öğütlerini gece gelince,
Boşanırdı kirpiklerinden yanaklarına sağanak,
Düşerdi gençliği lisenin toprak yollarına,
Ve anıları geçip giderdi ıslanarak.

Yalan nasılda yüzsüzdü gerçeğin karşısında,
Neydi kötülüğün insanlardan alıp veremediği?
Yaşam kör bir düğüm olup çıkmıştı karşısına,
Sabırla inatla direnip te çözemediği.

Hüzünler içinde ezikti yorgun yüreği,
Tebessümleri donuvermişti dudaklarında zamansız.
Şimdi sağında umutsuzluk, solunda karamsarlık,
Meçhule giden yolda yapayalnızdı artık.