Hüzün Şiiri - Fatma Adıgüzel

Vakit geceye gebe
bense usul usul karanlıkları büyütüyorum,
Nurettin Rençber’e has bir bunalım yığılıyor
Kalbimin ortasında öbek öbek
Her taraf sapsarı bir hüzün deryası
Aklıma ressamın hüznün resmini tamamladıktan sonra intihar edişi geliyor
Evet sapsarı bir başak tarlası - içinde hüznü ve yalnızlığı barındıran-
Gece usul usul akıtıyor zehrini
Şairin,yazarın ilhamı fecr
Hançerliyor yaraları,
Yaralar bir şiir bir,hikaye vücuda getiriyor
Bir ifade ediliş mutlu olmaya yeter mi?
Balzac sabahlara kadar kahve içip
Yazmaya koyuldu
Gastritten oldu ölümü
Hayatın siyah atı durduğunda o hala
Kendini ifade etme peşindeydi

Neden neden bu yazdıklarımı kim okuyacak?
Anlayacaklar mı halimi sanki?
Öldükten sonra okusalar ne olacak?
Ben bunları neden yazıyorum neden?

Evet bu gece gereksiz de olsa bir şiire gebe,
Amaçsız olmayı öğretti hayat.
Karanlıkla dost olmak,ızdırabı sevmekti onun öğretisi
Dehliz dehliz! gün ışığının zerresi yok
Çıkış yok Tanrı uzak
Tanrının kulağı sağır
Tanrı merhametli değil
Sadece zalim…

ADANA 2008