Hüzün Şiiri - Erbil Tanis

Sıra dağlar gibi gelir üstüme
biri biter biri gelir onun üstüne
hüzün
hüzün iki gözüm teselliden gözyaşı olur
bir doldurur bir boşaltır
ahkam keser bazen gök kuşağıdır
bazen bora olur eserde eser
kimi zaman bir ölü denizdir
ne eser ne gelir nede gider
tutamaz gözlerden düşürmüştür ahengini
zaman tutamaz onu oda zamanı
aşağılara çok aşağılara düşen şelale gibidir artık
anılarda kalan gözyaşları olur
gözyaşları bulur
birilerinin yanağında akar,akar durur
yetisemez gönlündekine hissettikleri
yapamadıktan sonra bazen ölmeyi istersin
zaman zaman o sonbaharın başladıgı an
yaz yaprakları gibi sararmak
yada kızıla dönüp kızıllaşıp kurumak
oturup bazen kızıyorum kendime
kaçıyorum herşeyden
yukarılara tırmanmak isteyen aşağı yelinde avazım avazım çıktıgı kadar bağırmak
oturup ağlamak ve bir o kadarda sızlanmak
yokuşları koşarak çıkmak
sonra nefes nefese oturup soluklanmak istiyorum
hele o akşam karanlığından korkup kaçan güneşin
ilk şafağıyla seni anmak ve öyle yasamak
şimdi durgun ve üzgün bu zamanıda senle geçirmek varken
sensiz olup uzaklarda eskileri anmak anıları
tekrar dönüp dönüp yasamak
batan güneşin ardından bir kadeh şarapta
dudaklarındaki ateşi aramak
kimi zaman o kadehte seninle yaşamak
hüzün basan gönlümde isyanları
o kadehte atmak
uzaktan bir düşünce içimde
seninle olmak senle olmak senle yaşamak varken
sıra dağlar gibi gelir
biri biter biri gelir onun üstüne
seninle olmak senle yaşamak
seninle paylaşmak anılarda kaybolup
aramak,aranmak
keşkeler basan gönlümde
seni sende tekrar tekrar yaşamak
ve öyle kalmak