Hüzün Şiiri - Mehmet Hanifi Aliosmanoğlu

Gönlümü mesken tutmuş,bu keder hiç gitmiyor,
Bahar geldi,gül açtı,neden hüzün bitmiyor.
Sarmaş dolaş olmuş da,ruhumu terk etmiyor,
Bahar geldi gül açtı,neden hüzün bitmiyor?

Yıkık gönül sarayım,yerinden duman tüter,
Bir acı poyraz eser,bir gamlı baykuş öter.
Bu keder ne gün gider,bu dert ne zaman biter;
Bahar geldi gül açtı,neden hüzün bitmiyor?

Erişilmez bir hayal,peşinde yaşamışım,
Sırtımdaki bu yükü,yıllarca taşımışım.
Güllerdeki çiğ değil,güle düşmüş gözyaşım;
Bahar geldi gül açtı,neden hüzün bitmiyor

Bülbülün feryadında,yüreğimdir haykıran,
Bir hüzünlü dumandır,gönül ufkumu saran.
Ne sadık arkadaşmış,beni bırakmaz bir an,
Bahar geldi gül açtı,neden hüzün bitmiyor?
Bu davetsiz misafir,daha niye gitmiyor!