Hüzün Şiiri - Müjdat Şan

Hüzün

Gün battıktan sonra
Hüzün çöküyor buralara
Derin bir sessizlik başlıyor
Dibine düşüyorum yalnızlığın
Baktıkça etrafıma gözlerim doluyor
Şuramda bir sızı dinmek bilmiyor
İçten içe yanıp duruyor köz gibi
Ara ara nefesim kesiliyor
Kendimi balkona zor atıyorum
Ama ordada
Nereye baksam seni görüyorum
Her yerde sen varsın
Her yer senin eserinle dolu
Ne çok emek vermiştin
Şu cennet bahçemize
Şuradaki asmayı ellerinle büyütmüştün
Gül de senin eserin çiçekte
Ah gülüm onları
Seni seyreder gibi seyrederim
Şu küçücük evimizde
Nohut oda bakla salonumuz
Senden kalan anılarla dopdolu
Kanepenin şu kenarına oturur
Pencerenin şu köşesinden seyrederdin
Aşağıdaki dereyi ağaçları bahçeyi
Ve diktiğin çiçekleri gülleri
Sen gittin ben öksüz kaldım
Sarmaşık ta öksüz asmada
Bir başıma kaldım şimdi
Sığamıyorum hiç bir yere
Gözlerim buğulaniyor
Hasretim katmerleniyor
Sensizlik bana çok ağır geliyor
Kahretsin gücüm yetmiyor
Seni geri getirmeye
Bağışla beni gülüm bağışla
Hâşâ isyan etmiyorum ama
Gün battıktan sonra
Hüzün çöküyor buralara
Dibine düşüyorum yalnızlığın
Şikayetim sadece buna
Şikayetim sadece buna

25 Temmuz 2021
Müjdat Şan /Yozgat